با گریزی به خاطرات کودکی و نوجوانی، احتماال اوقات فراغت را در انشاهای مهرماه مدرسه و یا مصاحبه های رادیو و تلویزیون در فصل تابستان به یاد می آوریم.
آن زمان هایی که اکثرمان در خرداد ماه و همزمان با امتحانات، برنامه ی آرمانی تابستان مان را می چیدیم و به هوای آن از امتحانات گذر می کردیم.
مقصد عده ای در تابستان کانون های پرورشی فکری بود و عده ای هم در کلاس های آموزش شرکت می کردند.
گروهی خوش شانس تر، به مسافرت می رفتند و گروهی هم به کار کردن یا خوشبینانه به کسب مهارت می پرداختند.
در دو سال اخیر با توجه به همه گیری ویروس منحوس کرونا، تعریف اوقات فراغت از تابستان به کل سال بسط پیدا کرده. خانواده ها غالبا به دنبال راهی برای سرگرم کردن و پر کردن اوقات آزاد فرزندانشان هستند.
سرگرمی هایی که دیگر مسافرت، دیدن ویدیوهای آموزشی و کانون های پرورشی را شامل نمی شود و برای پر کردن چاله های خالی آن باید خالق بود و مهارت داشت.
بسیاری از ما چنین تصویری از اوقات فراغت داریم که نباید به “بطالت” بگذرد و احساس می کنیم که وقت و زمان ما محدود است و البته که نمی توان منکر آن شد اما الزم است بدانیم اگر قرار باشد این “جدی بودن” را به صورت افراطی انجام دهیم، عمال فرصتی برای تجدید قوا و بازیابی خود و آماده شدن برای وظایف اصلی و سنگین زندگی نخواهیم داشت.
پس شا ید بد نباشد بپذیریم که آدم می تواند ساعاتی را بنشیند و به زمین و آسمان و سقف خیره شود. یک فیلم مسخره ببیند، یا حتی بجای خواندن یک کتاب فاخر با دوستانش بگوید و بخندند.
بی هدف در یک مرکز خرید بخرچد،آشپزی کند و خالصه هر کار دیگری که دستاورد مشخصی در کوتاه مدت،میان مدت و طبیعتا بلند مدت ندارد و صرفا به گذران زمان” حال ” منجر می شود.
در این ماجرا که ناجوانمردانه است اگر دست کم اش بگیریم یا کوچک بشماریمش، میتوانیم حد وسط را هم انتخاب کنیم. نه اسیر بطالتی شویم که انتهایش هدر رفت زمان است، و نه اسیر جدیتی شویم که باعث شود هیچ چیز از جام زندگی را نچشیم.
فعالیتی که همزمان ذهن مان را، ذوق مان را،خالقیت مان را و زمان آزادمان را یک جا در دست بگیرد.
فعلی که بعدا با نگریستن به اثر باقی مانده اش ته دل مان یک چیزی آب شود و با رضایت بگوییم این کار ماست… کاردستی!
راجع بهش می توان تا خود صبح حرف زد!
محال است کسی را پیدا کنید که کاردستی درست نکرده باشد!
بی استعداد ترین افراد هم در درس علوم دوران مدرسه، درگیر آن شده اند و ترازویی، قطب نمایی یا صرفا در زنگ تقریح موشک یا قایقی ساخته اند!
این روزها و در عصر ما اگر کسی بگوید من استعداد کاردستی ندارم، خالق نیستم یا از عهده اش بر نمی آیم اصلا پذیرفته نیست!
چون کافی است در اینترنت ، اینستاگرام یا پینترست سرچ کنی کاردستی!
آنقدر ایده های راحت و بامزه برایت ردیف می شود که نه تنها از فکر پیشین ات خنده ات میگیرد بلکه شاخه های ذهت ات برای ادامه ی راه شروع به شاخه و برگ دادن می کنند.
پس اصلا می توانیم همین خالق شدن ذهن را از مزیت های کاردستی بدانیم .
به دور از انصاف است که از کاردستی بگوییم اما بحث شیرین اوریگامی را به میان نیاوریم!
نه چسب داری نه قیچی نه مقوا؟ یک کاغذ بردار و اوریگامی درست کن! مواد مورد نیاز: کاغذ، دست!
صعنتی که مهر ژاپن محکم پای آن خورده و به تمام جهان صادر شده. افسانه های زیادی پشت آن است و حتی روز جهانی دارد.
صحبت های زیادی راجع به اوریگامی می شود که این هنر می تواند به افراد حس آرامش را القا کند و در این جهان پر از تنش انسان ها را دقایقی از استرس روزمره دور کند.
ذائقه ی بصری را باال ببرد و با تا کردن های مکرر تمرکز و حواس را به کار گیرد.
به این ترتیب مزایای هنر به همه حوزه های زندگی گسترش می یابد و افراد را برای مقابله با چالش هایی که زندگی برای آنها به وجود می آورد، مجهزتر می کند.
فکر نو، توانایی پاسخ های جدید به مسائل هر روزه و حتی خارج از چهارچوب فکر کردن همه از رفتار خالق سرچشمه میگیرند. که اگر آن را در اوقاتی که داریم خوش میگذرانیم تقویت کنیم، دو سر سود کرده ایم.
وقتی خود ما یک خرگوش را نساخته ایم پی به اهمیت زندگی و حیاط او نمی بریم، ولی هنگامی که برای ساخت آن زحمت زیادی کشیدیم از آفریدن کاغذی آن بسیار لذت خواهیم برد و تازه پی می بریم که یک حیوان واقعی چه عظمت و حقوقی دارد.
دراین صورت نه تنها هرگز راضی به اذیت و آزار آنها نخواهیم شد بلکه بیش از پیش به آنها عشق خواهیم ورزید .
برای اینکه مردم به طبیعت ، به حیوانات و به انسانها عشق بورزند باید نخست از یک جایی تمرین عشق ورزی را شروع نمایند یکی از مهمترین ، ارزان ترین وساده ترین راه ها ساخت شکل ها توسط کاردستی، اریگامی یا کاغذ و تا است.
